Meneer Muntada, hoe bent u zo'n markante designer geworden?

Allereerst omdat mijn hele familie veel met kunst en vormgeving van doen had: mijn grootmoeder speelde concertpiano, mijn vader was architect - ik groeide dus op in een wereld die mijn levensweg al een beetje in een bepaalde richting stuurde. Ik was altijd omgeven door gekke objecten en maakte vaak mee hoe uit het niets met een paar strepen op een wit blad papier nieuwe dingen werden gecreëerd. 

Daarnaast speelde mijn studie een grote rol: Automotive Design in Groot-Brittannië. In het begin was mijn Engels zo slecht dat ik tijdens de lezingen vrijwel niets begreep. Na mijn eerste projectbriefings stond iedereen op en ging weg, terwijl ik als enige nog bleef zitten om te proberen de opdracht te begrijpen. Ik moest een telefoon ontwerpen, zoveel had ik uiteindelijk begrepen. Maar waar was iedereen gebleven? Een docent vertelde me: in de bibliotheek, op onderzoek uit. Goed idee, dacht ik - en ik deed hetzelfde. Natuurlijk was er geen enkel boek over telefoons te vinden, misschien ook omdat ze allemaal al waren uitgeleend en ik te laat kwam. Desalniettemin was de bibliotheek fantastisch, je kon er in alle richtingen in verdwalen. Ik verslond het ene boek na het andere, ging van het ene onderwerp naar het andere: natuur, architectuur, luchtvaart... Zo ging dat een paar weken lang. Totdat me weer te binnen schoot: de telefoon! Ik ging aan het werk.  

Op de dag van de presentatie had iedereen een telefoon gemaakt die eruitzag als een telefoon. Alleen ik niet. Iedereen vroeg me bewonderend: "Hoe ben je nou op dat idee gekomen? Je ontwerp ziet er compleet anders uit dan wat we tot nu toe hebben gezien!" Op dat moment werd mij voor eens en altijd duidelijk: als je hetzelfde perspectief hebt als alle anderen, dan maak je ook hetzelfde als alle anderen. Ik nam me voor om in de toekomst zo vaak mogelijk nieuwe perspectieven te forceren en probeer dat nu nog steeds. Dat is het soort designer dat ik wil zijn.  

Als hoofd Light Design en hoofd Wheel Design is César Muntada bij Audi medeverantwoordelijk voor de onmiskenbare look van alle Audi-modellen. Sinds 2007 drukt de visionair zijn stempel op het innovatieve en technologisch geavanceerde karakter van de Audi Design Unit. Na zijn jeugd in de kunstmetropool Barcelona en diverse periodes in het buitenland studeerde de Spanjaard Automotive Design aan de Britse University of Coventry. Hij ziet in licht het belangrijkste communicatiemiddel van de toekomst.

Hoe komt deze filosofie bij uw werk voor Audi tot uiting? 
Het bijzondere aan onze manier van ontwerpen bij Audi: wij zoeken naar dingen die we nodig hebben of die we spannend vinden en nemen niet zomaar genoegen met dingen die al bestaan. Als de technologie die we willen gebruiken niet rijp is voor gebruik in auto's, dan ontwikkelen we deze verder! Daardoor kunnen we nu met LED's, lasertechnologie, OLED's en projecties volgens het beamerprincipe werken. Wij beperken ons niet tot wat er al is, maar we denken een stapje verder.

Maar zelfs de huidige stand der techniek is spannender dan ooit tevoren, vindt u niet? 
Dat klopt. De lichttechnologie heeft zich de afgelopen jaren met een enorme snelheid verder ontwikkeld. Van eenvoudige technologieën waarmee we geen complexe vormen konden ontwerpen, hebben we door de elektronische evolutie een enorme creatieve vrijheid gekregen. Dat betekent dat we nu objecten kunnen vormgeven die zich perfect in het overige design van de auto laten invoegen. Elke auto draagt een boodschap uit, en wij maken daar deel van uit, wij onderstrepen hem. Deze vrijheid, deze mogelijkheden, kwamen met de LED's, die we eindelijk precies zo konden positioneren zoals we een vorm of lijn wilden beschrijven.

Welke vormgevingslijn loopt er dan door alle lichtprojecten bij Audi? 

De lichtsignatuur van elke Audi is natuurlijk anders. Maar wat alle modellen gemeen hebben, is hun extreem sportieve, maar nooit onnauwkeurige of hectische signatuur. We willen duidelijkheid en rust uitstralen - zowel vanuit de verte als in detail.

Met name op afstand nemen sommige mensen LED-licht nog altijd als te koud waar. Wat vindt u daarvan? 
LED's kunnen zich aan bijna elke situatie aanpassen, door hun kleur, lichttemperatuur en intensiteit te veranderen. Het probleem ontstaat pas als ze onjuist worden gebruikt. Als je een te hoge lichtintensiteit gebruikt terwijl dat niet nodig is. Dat werkt storend en dat willen we natuurlijk vermijden. Daarom hebben wij bijvoorbeeld een matrix ontwikkeld, waarbij het grootlicht automatisch wordt uitgeschakeld als er een tegenligger komt. 

Eigenlijk is de gebruikelijke lichttemperatuur van LED's trouwens helemaal niet kunstmatig of koud, maar eerder vergelijkbaar met daglicht. Maar zelfs de temperatuur van daglicht vinden we vreemd als we in het donker rijden. We neigen er in het donker naar om licht met warme kleuren te associëren.

Afgezien van de mogelijkheden van LED-technologie: welke trends ziet u op het gebied van licht? 
Wat ik bijzonder spannend vind: er ontstaat een hele nieuwe semantiek van beweging. Kunt u zich nog de equalizer herinneren? Die oude machines waarmee we geluid konden zien, omdat licht zich daarop bewoog? Intussen maken we stilte zichtbaar - dus elektrische impulsen die geen geluiden meer maken en waarvan de gebruiker de functie alleen nog aan de hand van lichtsignalen waarneemt.